Een zeurende hoofdpijn

Een zeurende pijn in mijn hoofd weerhoudt mij ervan om aan het werk te gaan. Mijn tweede bakje cappuccino staat half opgedronken op mijn bureau. Weer zo’n dag die ik vermoedelijk moet zien door te komen met paracetamol en bankhangen. Maar in bankhangen ben ik niet zo goed. Daar wordt ik altijd wat onrustig van. Nu komt dat ook, omdat ik altijd wel iets in huis zie dat gedaan moet worden.

Zit ik net met een boek op de bank valt mijn oog op het laag stof op de televisietafeltje. Ja dat ligt daar al een tijdje en nu ik ineens mijn rust pak irriteert het me en moet het worden weggehaald. Of ken je dat, pak ik mijn Ipad plof ik op de bank in een stapel reclamefolders die onder het kussen liggen verstopt. Ja dat moet dan toch meteen worden opgeruimd. Zit ik met mijn bak koffie op de bank is die vloer toch smerig,  is net de droger gestopt, valt de post op de mat of wordt er aangebeld voor een postpakketje voor de buren ... Ja dat kun je zo hebben. Allemaal redenen om die stoel weer uit te komen.

Maar vandaag dus niet, vandaag rustig aan. Want bukken met zo’n hoofd is geen pretje. Zelfs het ratelen van de computeren doet een beetje pijn.  Dan maar wat aandreutelen. Op zo’n dag als vandaag wanneer het zonnetje het weer eens laat afweten rommel ik maar wat aan. Ook wel eens lekker. Maar nu eerst een paracetamol …

Multimedia ... een gemiste kans?

Het is halverwege de middag. Zoonlief naar een feestje en de ander brengt kaartjes rond voor zijn eigen feestje. Het is stil in huis. Dé gelegenheid om even wat woorden aan het witte document toe te vertrouwen dat voor mijn ogen verschijnt als ik word heb opgestart.

Vanochtend las ik een blog van Jedidja, waarin ik weer even werd stilgezet wat ik echt belangrijk vind. Dat ik wel erg veel tijd besteed aan vluchtige dingen als fb, twitter, de digitale krant, een spelletje op de computer, kijken naar mailtjes en al wat dies meer zij. Soms heb ik echt zo mijn rondje. Ik kom de keuken in en terwijl ik de draai maak hef ik mijn hand op om in een vloeiende beweging het knopje van mijn telefoon in te drukken. Als daar niets op te zien is loop ik regelrecht naar mijn ipad om alle digitale verkeer te checken om vervolgens achter de computer te belanden …

Ik ben me er steeds meer van bewust dat mensen kunnen vereenzamen door al dit digitale verkeer. Niks geen kopje koffie meer drinken, geen telefoontje meer plegen. Alles kan tegenwoordig digitaal. Een kaartje, een aardig woord, een beterschap, een sterkte, een ik ben blij voor je en de overbekende ik vind dit leuk, het kan allemaal.  Fb houdt ons tenslotte op de hoogte van al het lief en leed om ons heen. Fantastisch, maar waar blijven die persoonlijke contacten dan? Hoeft dat niet meer? Is die behoefte tot het nulpunt gedaald?

Daar lijkt het in deze tijd van efficiency wel op, want daar hebben we eigenlijk helemaal geen tijd voor. Lekker toch om van lief en leed op de hoogte te worden gesteld met een paar woorden op fb. We worden volgestopt met info en hebben een zeer korte nacht waarin we dit alles kunnen verwerken om ons vervolgens de volgende dag op het volgende nieuws te storten.

Vind ik het dan helemaal niks al dat digitale verkeer? Nee, het heeft wel een bepaalde meerwaarde, maar het kan ook doorslaan en ik denk dat we daar met z’n allen een flinke bijdrage aan leveren.

Hoe lang is het geleden dat je met iemand uitgebreid hebt gebeld, een bak koffie hebt gedronken bij de winkel met de rode naam? Een kaartje persoonlijk door de bus hebt gedaan? Ik denk dat ik veel meer het gevoel heb dat ik besta als ik iets minder bezig ben met al die multimedia en mij persoonlijk richt op mijn naaste! Ik heb hierin echt werk te doen ...

Een fotografeerdip

Na een serie vage foto's en dus onbruikbaar fotomateriaal duik ik mijn fotohandleiding in. Ik weet ook eigenlijk veel te weinig van tijd en diafragma. Ik doe alles op gevoel en maak er maar wat van. Maar zo werkt het niet en ik zit dan ook behoorlijk in een fotografeerdip. Ik ben er zuur van dat ik niet goed weet hoe ik mijn kids op hun mooist op de foto moet zetten en hoe die bloem nog beter in beeld kan worden gebracht.

Inmiddels heb ik ontdekt dat ik veel kan doen met diafragma en belichtingstijd, maar is mijn handleiding ontoereikend genoeg om me hier meer over te vertellen. En dus is het een ware kunst het juiste boven tafel te krijgen via het internet. Want welke vraag moet ik precies stellen om het juiste antwoordt te lezen.

En dus ga ik het zo proberen en hoop ik dat jullie zo behulpzaam zijn mij te vertellen of ik al dan niet goed bezig ben. Ik heb een Nikon D3100 met de simpelste lens en wel  18 - 55 mm.
Ik wil een  groepje kids op de foto zetten die achter elkaar staan. Wat kan ik dan het beste doen als het binnen is en wat als het buiten is?

Ik heb inmiddels heel veel verschillende antwoorden gelezen en ben heel benieuwd wat jullie antwoord is. Dus ... reageer, want ik ben er nog steeds niet uit!

Trekpleister van ons dorp

Voor de zoveelste keer rij ik langs de bollenvelden, maar dan nu met camera. Ik ben niet de enige die stopt om er foto's van te maken. Eigenlijk ben ik gewoon een van de velen. Op fb heb ik al zoveel plaatjes van de velden gezien dat ik er ook een van wil hebben.

De velden staan in ons drop. (Ja, echt waar!) Het is dan ook een grote trekpleister voor de dorpsbewoners en voor mensen die er toevallig langsrijden. Helaas zijn er ook mensen die denken dat het hun eigendom is en nemen armen vol tulpen mee naar huis. De aso's! Wel leuk dat de politie op kwam dagen en ze niet wisten hoe hard ze moesten wegrennen!

Omdat er al vele foto's voorbij zijn gekomen van de velden, leek het me leuk door de knieën te gaan en dus vanuit een ander perspectief een foto te nemen. En dat is naar mijn idee best aardig gelukt!

Verrassing!!!

Met een plof valt de post op de mat. Een grote witte envelop siert de deurmat. Zou het dan eindelijk? Ja want voor mijn gevoel duurde het superlang. Als je moet wachten op iets leuks duurt het namelijk altijd erg lang, terwijl ik er in feite maar enkele dagen op heb hoeven wachten.

Het gebeurt me niet vaak dat ik iets win, maar kort geleden heb ik een give away gewonnen bij Mirjam van Huis in de Provence! Het is de moeite waard een kijkje op haar blog te nemen. Leuk om het leven van een expat in Frankrijk te lezen. De alledaagse dingen die soms zo anders zijn dan hier. Heerlijk vind ik dat!

Lieve Mirjam, wat heb je me verwend! Ik ben erg blij met mijn give away en ik ga als ik het prachtige blad heb uitgelezen (Lees kijken, want ik ken geen woord Frans.) een Franse collega van manlief blij maken.

Spare time met zoonlief!

Daar zitten we dan met de voeten op tafel! Genietend van het heerlijke voorjaarszonnetje. Dit is uiteraard van korte duur, want zoonlief wil gewoon wat leuks doen met mij. En dat kan nu, want we zijn al een paar dagen met z'n tweetjes.

Straks komen oudste zoonlief en papalief terug uit Mallorca. Cadeautje van ons aan oudste zoonlief voor z'n tiende verjaardag. Met z'n vader een paar dagen naar Mallorca. Wat een verrassing was dat zeg! Kostelijk die grote ogen van verrassing en dan ook nog zo snel na z'n verjaardag op pad! Ben benieuwd naar hun verhalen, maar nu eerst posten deze blog en spelen met jongste zoonlief! Hij kan namelijk niet meer wachten!