Een echte verzamelaar

Het briefje met mijn telefoonnummer past niet meer in de uitpuilende jaszak van zoonlief. Verzamelaar nummer een. Aan de bobbel te zien is de andere jaszak ook aardig gevuld. Alles wat maar van enige waarde is bewaard hij blijkbaar in zijn jaszakken. Een van die zakken moet leeg, want het briefje met mijn telefoonnummer moet er in en dat is vele malen belangrijker dan een leeggedronken pakje sap, een elastiek, papier, verdroogde blaadjes en al wat dies meer zij. Wil zoonlief ook nog de inhoud van zijn jaszak bewaren ... Ik kijk hem aan en hij geeft toe. Het mag weg ... gelukkig!

Beschamend, ronduit beschamend!

De laatste minuten van de wedstrijd tikken weg. De nummers een en twee tegen elkaar. Het is geen beslissende wedstrijd meer, want ‘we’ zijn al kampioen, zoals ‘we’ dat noemen. Want ouders spelen net zo hard mee langs de kant van de lijn als hun kids op het veld. Maar de laatste partij ook nog winnen zou wel leuk zijn!

Naarmate de wedstrijd vordert stijgt ook het irritatiegehalte van de scheidsrechter. Zoals zoonlief zo netjes in de pauze uitdrukt is de scheids nogal partijdig. Ik adviseer hem daar niets van aan te trekken en gewoon lekker te spelen.

Maar het zit de scheids allerminst lekker dat we aan de winnende hand zijn en dat er een jongen meespeelt die veel te groot is (maar paspoorten liegen niet ...). Voor degenen onder ons die niet zo thuis zijn in de voetballerij. De club waar de wedstrijd plaatsvindt zorgt ook voor een scheids. Wij spelen uit en dus is de scheids van de club waar wij tegen moeten. Dat is ook duidelijk te zien, maar omdat we voor staan trekt niemand zijn mond open.

Maar dat verandert zodra de scheids van leert trekt als de kids op het punt staan strafschoppen te nemen. Strafschoppen worden na elke wedstrijd genomen om te oefenen.

De scheids is zo pissig dat hij al zijn remmen losgooit en zijn frustraties over een kind uit ons team tegen onze coach er uit spuugt. Iedereen geniet mee en de kinderen staan met open mond naar de man te staren. De coach blijft cool en probeert de man ervan te overtuigen hoe de vork in de steel zit … zonder resultaat.

Ik kan het niet aanzien en ga op de man af met de vraag deze discussie voort te zetten waar de kinderen niet bij zijn. Dit is niet bepaald het goede voorbeeld. Ik vraag me ten zeerste af wat deze man de afgelopen week heeft uitgevoerd. Hij is zo furieus dat hij zijn niet bepaald vredelievende betoog tegen mij voortzet. Oeps dit was niet de bedoeling. Ik druip af en laat het aan anderen over.

Bedremmeld en verbluft pakken we na het strafschoppen nemen onze spullen en gaan op weg naar huis. We hebben het kampioensfeest gevierd op onze eigen club met een heuse beker en een groot portie patat! Gauw vergeten dit incident!

PS. De man heeft zijn excuses aangeboden.

International Justice Mission

Volkomen onbevangen en totaal onvoorbereid zit ik te wachten totdat de spreker gaat beginnen. Het is een open iemand die gelijk vol passie gaat vertellen over het werk dat hij doet. En dat is niet zomaar wat. Naarmate zijn verhaal vordert, des te overtuigender hij weet over te brengen hoe belangrijk het werk is dat de organisatie doet. De passie is vooral gericht op de mensen die het nodig hebben. Gerechtigheid voor de onderdrukten en allerarmsten.

Zodra de eerste beelden het scherm afspatten, bekrachtigt het betoog van de spreker. Woorden doen veel, maar beelden komen binnen en dat is vanavond niet minder. Wat de spreker heeft verteld is in beelden te zien. Jonge meisjes in een bordeel, hele jonge meisjes …

Het is stil in de zaal. Iedereen is vol van de beelden en het verhaal dat is verteld. De spreker neemt nog even het woord en vertelt wat wij als toehoorders voor de organisatie kunnen betekenen.

Ik schrijf me in als gebedspartner en neem me voor deze organisatie onder de mensen te brengen. Voor gisteravond wist ik van het bestaan van de organisatie niet af en jij wellicht ook niet, maar dat zal nu veranderen.

Klik op de foto en ga naar de website.

Konijnemans gaat los ...

Het is ook altijd wat met dat konijn van ons. We doen ons uiterste best om de hele tuin dicht te timmeren zodat konijnebeest niet kan ontsnappen. Nu heeft buurman zijn tuin veranderd en is er dus vrije speling onder de schutting door. Ik heb dat voorzien met gaas, zodat Tijger heerlijk kan loslopen.

En omdat we toch thuis zijn kunnen we scherp in de gaten houden waar Tijgerbeest heen loopt, want hij weet altijd wel een gaatje te vinden waar hij doorheen kan. Maar vandaag niet,want vandaag zijn we scherp.

Die scherpte verloren we na een kwartier. Als je verdiept bent in een computerspel of tijdschrift verdwijnt konijn naar de achtergrond. Totdat ik even later naar buiten kijk en het wel erg stil vind in de tuin. Het zal toch zeker niet?

Maar konijnemans heeft een kuiltje gegraven en is onder het gaas doorgegaan. Ik overzie de tuin van de buren, maar daar is hij niet. De buren daarnaast ook niet. Als ik het hek van de buren daarnaast opendoe zie ik twee konijnen gemoedelijk naast elkaar liggen.

Dat duurt niet lang, want het zijn twee mannetje die hun mannelijkheid in de korte tijd die ze hebben op elkaar willen botvieren. Het maakt dan ook niet uit of je de voor of achterkant te pakken hebt. Gaan met die banaan, want je weet maar nooit, wanneer je weer zo’n uitgelezen kans krijgt.

Als de nekharen van konijnemans het moeten ontgelden wordt het tijd om ze uit elkaar te halen. Zoonlief kan het echt niet meer aanzien en wil Tijger bevrijden. Tijgertje doet zijn naam niet echt eer aan, want hij laat het gelaten over zich heen komen. Terwijl hij zijn tanden prima weet te gebruiken als wij iets doen dat hij niet leuk vindt.

Zodra we hem weer terug in onze tuin hebben weten te krijgen zoekt hij direct de veiligheid van zijn hok om bij te komen van een wel heel bijzonder avontuur …

Vloeken en verantwoordelijkheid ...

Ik ben verliefd, ik ben verliefd, verliefd, verliefd, verliefd, verliefd …

In een gezin met jongens komen meisjeszaken vrijwel niet aan bod. Sterker nog helemaal niet … Als we vragen of ze verliefd zijn is het steevaste antwoord: ‘Neehee.’ Oudste zoonlief zegt er dan achteraan: ‘Daar ben ik nog veel te jong voor.’ En dan zijn we uitgepraat, want eigenlijk is dat natuurlijk ook zo. Onze jongens zijn dus niet bepaald scheutig met informatie over verliefd zijn, maar als het om een ander gaat zijn die grenzen ruimer en willen ze er nog wel eens iets over zeggen, wel pas nadat wij er hard aan hebben moeten trekken. Kortom ik moet het dus hebben van mama’s met meisjes …

En laat ik nou eens geluk hebben dat die mama’s af en toe vertellen hoe de zaken ervoor staan. Het jammere is dan wel weer dat ik het natuurlijk niet kan navragen bij zoonlief. Dat proberen we wel eens heel omslachtig, maar die trekt zijn mond niet open … of wimpelt het af.

Gister speelde zoonlief met een meisje uit zijn klas. Het is een heerlijk kind en zoonlief speelt er dan ook graag mee. Ze wil namelijk net zo goed meisjes- als jongensdingen doen. En dat is niet geheel onbelangrijk.

Haar mama vertelde bij het weggaan dat ze ontdekt had dat haar dochter op mijn zoonlief verliefd is. Ik glunderen natuurlijk. Ten eerste omdat ze zoonlief leuk vindt en ten tweede omdat ik iets hoor dat eigenlijk verboden terrein is als mijn zoonlief het voor het zeggen heeft.

Vanochtend vertelde de mama dat haar dochterlief glunderend was thuisgekomen en tegen haar papa had verteld dat mama de liefste is, omdat ze een afspraak had geregeld dat ze bij mijn zoonlief mocht komen eten vandaag!   

En nu ... zitten ze samen op de bank en kijken een filmpje  … schattig!!! Maar dat zul je mij niet hardop horen zeggen natuurlijk.

Sterke drank ...

Oudste zoonlief: ‘Mam, wat is sterke drank?‘
Jongste zoonlief: ‘Word je daar sterk van?’